Mental note: Neem je paspoort ten allen tijden mee

Okay, natuurlijk ben ik mijn paspoort niet in een hostel vergeten terwijl ik op doorreis was, want die heb ik altijd bij me. Maar als ik een dagtripje doe en ik moet een bus pakken, dan ligt mijn paspoort veilig in een locker in het hostel. Dus toen ik gisteren naar de giant buddha ging in een stad 2 uur van Chengdu vandaan, had ik mijn paspoort niet bij me. In de rij voor de bus naar LeShan realiseerde ik me dat ik misschien de bus niet in mocht. Maar gelukkig was de dame aardig en nam ze genoegen met mijn paspoortnummer, die ik inmiddels uit mijn hoofd weet. De terugweg was een ander verhaal, want ja ik moest wel terug naar Chengdu want daar lagen al mijn spullen en de dame bij het loket wilde me toch echt geen busticket verkopen zonder paspoort. Ik denk dat ik voor het eerst echt in paniek was en haar engels was slecht en het enige wat ze zij was ‘Passport’. Gelukkig was haar supervisor wel lief en die liet me wel een busticket kopen. Vervolgens zit ik in de bus, wordt deze na het tolpoortje door de politie aan de kant gezet, iedereen moest zich identificeren….. Wederom ik uitleggen wat het probleem was, gelukkig kon de politie ook hier mij niet echt verstaan en vonden ze het allang best…. Dus dat was gisteren. Ik heb de giant buddha in de stromende, tussen alle Chinezen gezien en dat kan ik dus weer van mijn checklist afstrepen….

Wat ik verder heb gedaan? Toch weer veel wandelen en hiken en ernstig verbranden echt heel erg verbranden. Ik heb een paar dagen wat hoger in de bergen gezeten (tussen de 2000-2400 meter) en dan brandt de zon meer, ook als die niet echt schijnt en dat resulteerde in het ergste dat ik ooit verbrand ben geweest. Ook heb ik zoveel panda’s gezien! door oude dorpjes gelopen, danwel gefietst en veel gereisd. Want China is groot en reizen is een activiteit op zich, wat ik gelukkig erg leuk vind.

Ondertussen begin ik een beetje een haat-liefde verhouding te krijgen met de Chinezen, ze zijn eigenlijk allemaal super vriendelijk. Zo heeft er iemand mijn metro betaalt, toen de machine mijn briefje van 5 niet wilde accepteren. En hoewel ze allemaal super vriendelijk zijn, kan ik er niet omheen dat ze met te veel zijn en zeker wanneer ik al wat chagrijnig ben, dan scheld ik in het Nederlands om me heen, wanneer ze voor mijn voeten lopen, want niemand snapt mij toch en Chinezen zijn ook goed in schreeuwen, want dat ik het niveau waar ze op praten. Ze hoeven niet eens boos te zijn, haha.

In de afgelopen week heb ik opnieuw mijzelf over mijn fobie voor onbekend eten heen moeten zetten. Want ik eet dan inmiddels van alles en nog wat, als ik niet snap wat er op het menu of het plaatje staat, dan is het toch echt een gok wat de smaak van mijn gerecht zal zijn. En dan is het eten in de provincie Sichuan ook nog eens heel pittig. Dus in de eerste dagen, vooral veilig bij het hostel gegeten, maar inmiddels ga ik de straat op en wijs ik naar een plaatje en zie ik wel wat ik krijg. In het ergste geval vind ik het niet lekker en heb ik 2 euro weggegooid :-)
En als laatste wil ik mijzelf toch een schouderklopje geven omdat ik erg goed ben ik de weg vinden. Mijn navigatie app of mijn GPS in mijn telefoon laat het de laatste tijd vaak opweten en nog weet ik door deductie mijn weg naar de hostels te vinden. Zonder sense of directions denk ik dat China toch een stuk lastiger zou zijn geweest.