Minivans zijn stom

Ik had vorige keer al gezegd dat ik in Luang Namtha ben. Daar blijkt dus helemaal niks te doen te zijn behalve hiken of afgezet worden en 60 dollar te betalen voor een dag kajakken. Daar trap ik natuurlijk niet in dus ik heb deze dag maar gebruikt om een beetje bij te komen van de Gibbon Experience, rond te scooteren als een local, stupa's bekijken en als een neuroot mijn reis verder te plannen.

Minivans en kinderen zijn stom.
Om van Luang Namtha naar Nong Khiaw te komen, nam ik een minivan. We zaten met teveel locals in een te kleine bus en tot overmaat van ramp zat ik ook nog eens naast een moeder met baby en kind. Babies en kinderen zijn natuurlijk al my worst nightmare, blijkt moeder en dochter ook nog eens wagenziek. Oftewel een ritje om snel te vergeten. Jammer dat toen ik in Nong Khiaw een hapje wilde gaan eten er ook nog eens een krijsend kind in hetzelfde restaurant zat. Dit kon ik echt niet meer aan dus ben verhuisd naar een ander restaurant. Toen ik niet meer hangry was (alhoewel, de stroom doet het niet tot 7 uur en het is hier chips heet) zag ik dat het hier toch wel heel mooi is en die reis in de minivan duurde toch maar 6,5 ipv 8 uur.

Relaxxxx
Toen de stroom het wel even deed, heb ik even wat filmpjes gedownload en die heb ik de volgende dag de hele dag gekeken. Dit lichaam is niet gemaakt om in 43 graden te gaan sightsee-en en als je wat ouder wordt moet je soms ook een dagje rust inplannen.

Een ezel stoot zich niet 3 keer aan dezelfde steen, toch?
Weet je nog toen ik zei dat ik nooooit meer ging hiken? Toch wel. Deze keer maar 45 minuten omhoog maar ik ging helemaal kapot en had het bijna opgegeven. Klotsende oksels en knieën, rode kop, hijgend als een paard, je kent het wel, maar ik ben boven gekomen en ik moet zeggen het uitzicht was het waard. In de middag moest ik uiteraard bijkomen, in de schaduw van mijn balkonnetje. Om aan het eind van de middag nog mijn andere favoriete activiteit te ondernemen, kajakken....

Had ik al gezegd dat minivans stom waren?
Van Nong Khiaw naar Luang Prabang pakte ik uiteraard weer een minivan. Eerst een half uur wachten tot ie vol is om onderweg nog veel meer mensen op te pikken. Als haringen in een ton, klotsende oksels links en rechts gingen we op weg. Eenmaal aangekomen in Luang Prabang, waar ik 8 jaar eerder ook al eens was, kwam ik erachter dat het echt veranderd is. Leuk en hip maar ook hele gevaarlijke gootjes langs de stoeprand..

Tja en die zag ik dus even over het hoofd, waardoor ik door mn voet ging. In eerste instantie leek het mee te vallen en heb ik de night market nog kunnen bekijken. Maar uiteindelijk moest ik toch opgeven en kon mn hele van-minuut-tot-minuut-strak-ingeplande-reisschema de prullenbak in. De volgende dag kon ik alleen eten en series kijken en nog meer eten en nog meer series kijken. Een beetje vrije dag zoals thuis gevoel dus. Om gisteren wederom alleen maar series te kunnen kijken en te eten. De pijn wordt al minder dus ik heb goede hoop de rest van mn schema weer op te kunnen pakken. Wat een cliffhanger he? Jullie lezen het volgende keer..