Tadaaaaa daar is die weer

Op veler verzoek (ja ik heb het tegen jullie Heleen en Margriet) komt er toch een waarbenjij.nu. Want ‘hey’ het is traditie en ik heb nog niet genoeg kanalen waar ik de mensheid informeer over de reis die Rens en ik aan het doen zijn.

In eerste instantie was het niet de bedoeling om een aparte blog bij te houden, maar Rens doet er zooooo lang over om een update te schrijven ;-) EN ik ben hem inmiddels zat en verveel me op het vliegveld, waardoor ik toch maar weer een poging ga wagen.

Of ik meteen heel veel te vertellen heb, weet ik niet, MAAR ik zal in ieder geval een (korte) update geven over hoe de reis vooralsnog verliep.

Allereerst hadden we de hel van onze heenvlucht. Egyptair is een kut organisatie, vlieg er nooit mee. Vertraging is 1 ding, vertraging van 4,5 uur is een ander ding, al helemaal als het midden in de nacht is, niemand geïnformeerd wordt, we een doos koekjes krijgen om het er mee uit te houden en als we dan eindelijk mogen boarden het blijkt dat het vliegtuig er eigenlijk helemaal niet klaar voor is, er mogelijk een probleem is (want hey, we worden nog steeds niet geïnformeerd) en het in het vliegtuig 28 graden is, dan is de maat bij Rens (en mij zowaar) vol. We hadden onze handbagage al mee genomen en liepen van het vliegtuig af. Maar ja, hoe kom je dan aan je ruimbagage? Zeker als ze NET zeggen dat het ‘probleem’ (welk probleem?) verholpen is. Uiteindelijk toch maar weer ingestapt en 4,5 uur later aangekomen in Jo’burg (inmiddels een claim ingediend, misschien krijgen we nog 1200,- terug, zoveel kosten de tickets niet eens, dus iedereen duimen maar). Ow en weten jullie mijn zorgen rondom medicatie van Rens nog? Natuurlijk weer nergens voor nodig geweest, niemand keek op of om.

Ook Jo’Burg was wennen, aan alles voelde het toch niet zo veilig en beperkt en anders. Rens en ik waren vooral aan het bijkomen en hebben in totaal 1 straat gezien. Waar ze toch wel één keer ons geprobeerd hebben op te lichten (zijn we natuurlijk niet ingetrapt). Ik heb geleerd van de drie pogingen tot berovingen in Buenos Aires. Verder was ik vooral gespannen voor de autohuur en het rijden daarvan en moest Rens nog bijkomen van het vliegen.

Op 4 augustus was het dan zo ver: we mochten de auto ophalen! En wat denken jullie? Geen vuiltje aan de lucht, alles verliep vlekkeloos, ik heb maar één keer een auto over het hoofd gezien, weer een zorg om niets.

Rijden in Zuid Afrika is leuk en eigenlijk heel makkelijk, zeker met een automaat. De dagen erna vooral heel veel gereden, waaronder de Panoramaroute. Een route met heel veel mooie uitzichten, mits je ze kan zien natuurlijk…. Met mijn geluk was het natuurlijk bewolkt, sterker nog, we zaten letterlijk in de wolken.

Na de Panoramaroute was het alweer tijd voor Kruger! En dat heeft niet teleurgesteld. In de eerste 15 minuten zagen we al een troep/roedel? leeuwen op de weg lopen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was (was het niet natuurlijk), maar toch wel mooi meegepakt. Het park was mooi, eten was heerlijk, overnachtingen waren prachtig en de dieren geweldig. Een goed begin van Zuid Afrika, en het ongemak dat wij voelden over (ook arm/rijk verschil) begon weg te vallen.

Totdat we daarna naar eSwatini kwamen, toen kwam het in alle hevigheid terug. Velen zullen het al bij PolarSteps gelezen hebben, maar eSwatini was niet iets voor ons en dat kwam vooral door samenloop van omstandigheden. De weg er naartoe ging mis, een ‘snelle’ weg over potholes (15 km lang), we stonden bij de verkeerde ingang, moesten weer door naar een andere ingang, daarna weer een weg met alleen maar gravel en 2 uur later dan gepland (na 7,5 uur rijden) waren we er dan eindelijk! Om te horen dat we ons niet meer konden opgeven voor het avondeten….. dat had om 2 uur moeten gebeuren. Nou als ik ergens een hekel aan heb, is het wel dat je aangeeft dat er eten geregeld kan worden, maar niet alle info en regels daaromheen vertelt.

Gelukkig maakte een biertje veel goed en van ons af praten bij een Nederlands gezin (had ik jullie al vertelt dat het weer stikt van de Hollanders….. wat trek ik mijn volk toch soms slecht). De dag er na wilden we gaan wandelen door de sanctuary, want daarvoor was ik in eSwatini, om te wandelen tussen de wilde dieren, maar toen was het 33 graden en hebben Rens en ik bijna niets uitgevoerd. De 24 Franse Pubers die ons ‘s nachts wakker hielden, hielpen ook niet mee. De tweede nacht ben ik echt 3 keer uit mijn bed gekomen om ze de les te lezen en de ‘volwassen’ tourguide ook. Rens was trots op me, ik zag het in zijn ogen.

Inmiddels was het 10 augustus en tijd om door te gaan naar St Lucia. Alweer wilde google.maps ons via een weg sturen die niet het meest praktische was. Maar deze keer wel het meest mooie, tegen betaling, dwars door iSimangaliso Wetlands Park. Dat was nog een mooie manier om St Lucia binnen te komen en we waren meteen verkocht. St Lucia bestaat uit 1 hoofdstraat en 4 andere straten en het is vanzelfsprekend super toeristisch, maar wel enorm leuk. We hebben er een boottour gedaan over St Lucia Lake om de Hippo’s te zien en we hebben een guided safari naar het nabijgelegen Hluhluwe iMfolozi park gedaan. Zodat ik zonder dat ik hoefde te rijden, met een guide ook kon genieten van de wilde dieren! En dat was het waard. Heel veel neushoorns gezien en gewoon genoten in zo’n open auto.

Inmiddels zijn we bij Durban Airport, hebben we onze eerste huurauto ingeleverd en wachten we op een vlucht naar Port Elizabeth. Morgen halen we onze nieuwe auto op. Dit keer een handgeschakelde, dus ik kan me weer zorgen maken over iets nieuws…. Want ja, weet ik nog wel hoe ik na 20 jaar autorijden moet schakelen??? :-O

En mochten jullie weten hoe het tussen Rens en mij is? We zijn net een getrouwd stel, oww wacht. haha, het is heerlijk. We genieten en hebben het leuk en dezelfde ideeën over hoe we willen reizen. Soms maken we het huiselijk, is het huiselijk en genieten we misschien nog wel het meest.

Tot schrijvens!

Liefs Roxan en ook een beetje Rens