Valse start

Het is een cliché, maar de tijd vliegt echt! De laatste blog komt nog uit Japan en we zijn toch alweer 1,5 week in Indonesië.

Eerst even nog terug naar Japan. De laatste dagen waren anders dan de eerste 3 weken. Wij hadden gekozen om naar de minder toeristische westkust van Japan te gaan. 1 onsen town, waar Rens al had bedacht dat hij niet van Onsen is. Ik helemaal in mijn nopjes in een yukata door dat dorpje lopen om alle 6 de onsen baden te bezoeken. Eerlijk is eerlijk, de onsen waren klein en soms ook te heet, maar de charme om op geta’s door een dorp te lopen (de blaren op mijn tenen krijgent) is wel heel leuk.

Vervolgens door naar Matsue vooral om naar één van de oudste shrines te gaan. De laatste dagen van Japan nog de raarste dingen gezien en gedaan. Zo hebben we voor 30 minuten in een sleepertrain gereisd. Hebben we in een hotel/sauna inn geslapen, waarvan een groot deel een sauna was, we bedenkt dit? Daarnaast was het nationale sportdag en werden de straten afgezet vanwege parades en tientallen cheerleader teams die zichzelf showcasede. Dat was net op de dag dat we ook naar de shrine gingen. De shrine zelf was prachtig, zelfs nog na alles wat we al gezien hadden, maar de terugweg werd dus wat lastiger toen de bus niet meer ging vanwege afgezette wegen. Hierdoor werd ik wat zenuwachtiger, maar Rens zag het allemaal nog zitten en ja hoor, wij konden nog een trein pakken.

De laatste dag nog een shinkansen naar Fukuoka gepakt. Hiervandaan vloog ons vliegtuig. In Fukuoka nog bij een Yatai gegeten (een streetfood stal, die ‘s avonds langs de kant van de weg komen te staan en waar Fukuoka om bekend staat).

Nu terug naar Indonesië:

Hoewel de allereerste indruk zeer positief was, was er toch sprake van een valse start. Vooral toen we na Jakarta naar Bandung gingen. Zowel Rens als ik waren niet onder de indruk van Bandung, sterker nog, we vonden het een lelijke vieze stad. Zelfs de dingen die ik online had gezien, die werden aangeraden, begreep ik niet. Een straat waar allemaal leuke winkels en restaurants zouden zijn, bleek niets meer dan een straat waar toevallig geen auto’s mochten komen. Het eten dat ik daar kreeg was ook niet te eten (het bestond uit ingewanden, terwijl er op de kaart toch echt wat anders stond). De tour naar de omgeving van Bandung was eerlijk is eerlijk mooi, maar we werden daar ook behoorlijk afgezet, wat mijn en Rens zijn humeur niet ten goede kwam. Toen ook nog het vervoer uit Bandung slecht geregeld was, was de maat wel vol. Ik had ergens al een gevoel dat ik extra moest checken hoe het met de auto zat, maar na 3 keer vragen een bevestigend antwoord te krijgen, kon ik niet anders dan erop vertrouwen dat het wel goed zou zijn. Nou wat bleek, wij zaten op elkaar gepropt en ze probeerden onze tassen nog op het dak te krijgen. Dat hebben we voorkomen, maar op een gezellige manier ging het niet.

Na 5 dagen Indonesië, was het dan ook een verademing om in Pangandaran aan te komen. Wat een leuk plaatsje, wat een heerlijke homestay, wat een geweldige tour hebben we daar gedaan! Naar de Green Valley en Green Canyon. We hadden leuke filmpjes gezien, maar of we nou precies wisten wat we gingen doen? Dat niet. Plus de eerdere tour was een teleurstelling. Maar deze niet. We gingen eerst zien hoe palmsuiker werd gemaakt, vervolgens werd er getoond hoe de wayang poppen werden gemaakt. En daarna was het tijd voor avontuur. Al lopend en zwetend door de jungle, kwamen we aan bij een waterval, vanaf hier gingen we bodyraftend naar beneden. Soms ergens vanaf springend, soms achter een waterval langs door een kleine grot, telkens weer de stenen ontwijkend. Als we dachten dat dat het was, hadden we het mis. Want vervolgens gingen we nog naar een andere rivier en werden we per boot afgezet bij enkele rotsen. Daarachter konden we zwemmen, maar wat bleek, ook daar gingen we weer al klauterend tegen de stroming in dieper de canyon in. Echt indrukwekkend!

Gisteren was het tijd om Pangandaran te verlaten. En ik was hier iets zenuwachtig over. In Pangandaran bleek dat onze volgende plek (Wonosobo) niet zo gemakkelijk te bereiken was en in eerste instantie zou het via privé transport moeten, voor 1.200000 rupiah, wat toch wel 70,- en daarmee echt wel duurder dan bedacht. Gelukkig kwam ik in contact met een touroperator die mij wist te vertellen hoe we er met het OV konden komen, waardoor ik gelukkig een busticket wist te vinden. Nam niet weg dat ik best wel gesetteld was in Pangandaran en bang was voor weer een teleurstelling, zoals Bandung. Ook hier was er dan weer sprake van een valse start, want onze taxi (GoJek) die we hadden besteld kwam maar niet opdagen, waardoor we bang waren de bus te missen. Gelukkig konden ze bij de homestay snel een mannetje fixen, die als een malle reed en zo ons ruim op tijd op het busstation wist te krijgen, waarop de bus vervolgens 30 minuten te laat was. Dit was daarentegen niet erg, want de bus deed er vervolgens maar 5 uur over, ipv de geplande 7 uur. Dus voor 6 uur ‘s avonds waren wij aangekomen bij onze nieuwe verblijf. Wat behoorlijk afgelegen ligt en we slapen in traditionele Javaanse bamboohutten. Iets back too basic, wat gisteravond ook tot wat gemok van ons beide leidde, maar er is uiteindelijk voldoende. Waaronder een heerlijk groot overdekt terras, waar Rens en ik (mits het niet te bewolkt is) een prachtig uitzicht hebben en waar we kunnen schuilen wanneer het regent.

Waar we precies zijn? We zijn 20 kilometer verwijderd van Dieng Plateau. Een plateau wat tussen de vulkanen is ontstaan en daardoor op minimaal 2100 meter hoogte ligt. Hoewel het weer niet je van het is, zijn we vanmorgen met de lokale bus (ik heb de smaak te pakken) naar het plateau gereisd. Wat blijkt? Zowel Rens als ik kregen meteen last van de hoogte. Dus wat doe je dan? Je bekijkt die ene tempel nog en pakt de lokale bus weer terug. Nou lijkt 20 kilometer niet ver, maar tussen deze bergen ben je zo een uur verder en waren we in totaal 4 uur op pad. Het mooiste wat we hier zagen? De uitzichten vanuit de bus, prachtig! Hoewel het vandaag niet is gegaan zoals gepland, zijn we blij met de keuze en gaan we morgen door naar Yogyakarta!

Tot schrijvens lieve mensen,

Roxan