Dying in Peru

Okay, toen ik dit verhaal begon met schrijven (we waren toen weer precies 1 week verder), kwam ik tot de ontdekking dat ik niet zo veel beleefd had. Niet dat ik me niet vermaakt heb! want dat zeker wel. Zo hadden Eva en ik besloten om het weekend (vorig weekend) ook nog in La Paz te blijven. Gedeeltelijk omdat haar pas er nog niet was (en deze is ook nooit aangekomen), maar vooral vanwege het halloweenfesstje van die zondag. Tussendoor op zaterdag naar ´Valle de le Luna´ geweest. Wat een soort rotsformatie net buiten La Paz is en zondagmiddag naar Cholita´s Wrestling. Dit komt erop neer dat je naast worstelende mannen in vreemde pakjes zit te kijken ook vrouwen in traditionele Boliviaanse kleding. En ik kan je zeggen, Boliviaanse vrouwen zijn gemeen!
Die avond was dus het halloweenfeestje in ons hostel. Ik zag er (al zeg ik het zelf) leuk, maar dood (door de schmink) uit. Feestje was geslaagd (gratis shotjes)en nog uitgebouwd naar Loki (ander hostel) en Blue house (een club), waar we met een leuk groepje nog hebben gedanst.
De volgende dag brak de bus in naar Copacabana (aan het Titicaca meer), waar we genoten hebben van onze welverdiende rust. Zowel op het vaste land als op Isla del Sol. Al was de trap het eiland op niet grappig, net zoals de kou ´s nachts. Maar de sterren en de omgeving waren echt prachtig.
Donderdag dan eindelijk vertrokken naar Peru, Arequipa om precies te zijn (waar we nog steeds zijn). En hier komen de belevenissen. Want zoals ik aan het begin schreef, begon ik dit verhaal precies 1 week na mijn laatste blog, maar heb ik dit verhaal later pas gepost. En dat kwam omdat ik naast dat ik Arequipa heb bekeken (mooi stadje), afgelopen zondag ook begonnen was een een 3-daagse trek door de Colca Canyon.....

De eerste dag 6 uur naar beneden de Canyon ingelopen,
nou kan ik jullie zeggen dat heb ik moeten bekopen...
Blaren op mijn voeten niet normaal!
maar dat krijg ik dan ook, als ik daal.
Verders vind ik wandelen/trekking/ hiking geen flikker aan,
kan alleen maar zeggen: dit heb ik toch mooi gedaan.
Zeker de tweede dag was zwaar,
van drie uur omhoog lopen, wordt je erg gaar!
en dan hebben we het over 1200 meter,
echt het kon niet beter!
ben om de canyon uit te komen, wel 6 keer dood gegaan,
mijn lichaam is er dan ook nog steeds aan..
Misschien vragen jullie je wel af,
wat doet Roxan nou maf.
Maar als kado voor de verjaardag van Margriet,
wou ze mijn blog in dichtvorm, geloof het of niet!
Dus ik hoop dat ik je blij heb kunnen maken,
meer dan dit kan ik er echt niet van maken!

nu over op een normale noot. Vandaag laatste dag Arequipa en dan morgen naar Cuszo voor natuurlijk de Machu Pichu. Waar ik inmiddels heb besloten om lekker met de bus/trein naartoe te gaan!

x