Een week vol uitdagingen

De dag na het einde van mijn vorige blog vertrokken we naar Berastagi. Mella maar vragen wat daar nou te doen was? Ja wat was daar eigenlijk te doen? Het zou een verkoelend bergstadje zijn met een vulkaan en hot springs en traditionele volksdorpjes. Nou was dat er allemaal wel, maar het verkoelende bergstadje was vooral een lawaaierige, koude vieze stad. We zijn er toch maar gebleven, want ik wilde wel die vulkaan van dichtbij zien. Bij navraag bij een travel agency, bleek er een lange tocht en een korte tocht te zijn. De korte tocht bestond uit met de auto naar de top, dan een uurtje lopen en vervolgens zouden we via een andere weg met behulp van een trap naar beneden lopen om te eindigen bij hot springs. Zo gezegd, zo gedaan.... zou je denken. Inmiddels hadden we een toevoeging aan het gezelschap en gingen we met zijn 3en en een guide op pad. Dat uurtje omhoog was wel weer even afzien voor me, maar wat konden we dichtbij komen! Op sommige plekken kwam het stoom nog uit de gaten en wat maakt dat een lawaai zeg! Ook Mella was onder de indruk, hoewel ze van te voren niet zo veel zin had in weer een dag bewegen. Na het genieten van de krater was het tijd voor de terug weg. Dus die vrouw van het reisbureau had ons op het hart gedrukt dat het een makkelijke weg zou zijn, dit hadden we extra nagevraagd omdat we niet te intensief bezig wilde zijn. OMG wat was die vrouw een trut zeg, geen traptrede te bekennen of je rekent de treden mee die na 25 jaar compleet door de jungle zijn over genomen. Tel daarbij nog wat erosie bij op en je kunt je bedenken dat het een gevaarlijke terug weg was. Al scheldend op die trut van een vrouw, al verontschuldigend naar Mella en Sarah (want die moesten het er ook maar mee doen), werd ik ook wat boos op onze gids. Zeker omdat die aan het begin niet heel behulpzaam was. Maar toen ik mijn irritaties begon uit te spreken, was hij wel heel begripvol en gaf hij zijn zienswijze. Zo wil hij heel graag zelf in contact komen met toeristen, zonder dat daar iemand nog tussen zit en verkeerde informatie geeft, maar dat is voor hem heel lastig. Dus nu heeft vooral Mella hem als project om hem in te wijden in de wereld van het internet.

De gids Barus of Sempurna heeft ook voor ons het vervoer naar Lake Toba geregeld, want het was ook nog een hele uitdaging om uit Berastagi te komen. De rit verliep vlekkeloos, de boottocht ook, afgezien van de regenbui... 'welkom op het prachtige Samosir eiland'. En toen kwamen de volgende uitdagingen; Kan Roxan niets doen? Ja dat kan ze en kan Roxan op een scooter rijden? Na poging 1 moest ik daar toch nog een nachtje over slapen. Dat nachtje zorgde niet voor veel goede moed, maar ik moest het toch proberen. Vooral omdat het uiterst handig zou zijn als ik ook op Bali en Lombok scooter kan rijden. Inmiddels had ik allemaal strategieën bedacht hoe ik het wel zou durven en ze werkten! Ik heb gewoon scooter gereden en op die manier het prachtige eiland Samosir verkend. Want het is een heel mooi eiland, met geweldige uitzichten en wat is scooter rijden eigenlijk leuk zeg. Ik zeg op naar mijn motor rijbewijs. De dag vervolgens afgesloten met een heerlijke massage (al dacht Mella daar anders over) en ik vond ons tripje naar Lake Toba zeer geslaagd.
De weg om uit Lakenzak Toba te komen was wat minder. Mella en ik waren op weg naar het vliegveld (we zitten inmiddels in Joghjakarta ) en Mella heeft het niet zo op het verkeer in Indonesië. Ik heb er persoonlijk wat minder problemen mee, ga er altijd maar vanuit dat de bestuurder zelf ook niet dood wil. Maar gisteren hadden we met een tegenliggerde bus te maken die best nog wel dacht te kunnen inhalen. Ik dacht echt dat die op ons in zou rijden. Maar hé, ik type dit verslag nu dus alles is goed gekomen.

Conclusie, laten we er voor zorgen dat we aankomende week voor minder uitdagingen komen te staan. Volgens mij moet er alleen besloten worden of Mella wel of niet mee gaat naar Kawa Ijen. Mensen nog adviezen?

Tot volgende week!

Kusje