Where to begin?

Er is pas een week voorbij en Heleen en ik hebben al zo veel gedaan dat ik niet zo goed weet waar ik beginnen moet. Om niet in mijn valkuil te vallen waarbij ik schrijf `en toen` `en toen` `en toen`, denk ik dat ik allereerst maar ga schrijven over al het vreemde eten dat ik heb gegeten. Want hoewel ik allang geen moeilijke eter meer ben, is het toch benoemenswaardig. Heleen en ik hebben twee dagen in Bogota gezeten, waarvan we op 1 dag een free-walking tour hebben gedaan en op de andere dag een grafitti tour (het woord omschrijft precies de inhoud van de tour). Tijdens de free-walking tour werd er veel vertelt over de historie van Colombia (boy wat weet ik weinig van het land), maar de historische informatie werd gecombineerd met proeverijen en dergelijke. Dus begonnen Heleen en ik met Chicha drinken, oftwel gefermenteerde mais brouwsel. Nou ben ik niet vies van alcohol, maar dit stonk en was niet bijzonder lekker. Verder hebben we allemaal nieuwe fruitsoorten geprobeer, zoals Guanabana en Lulo. Vervolgens zitten kauwen op coca bladeren, coca koekjes en coca thee gedronken. En er vervolgens helemaal niets van gemerkt....
Wat ik ook nog wil vermelden is ons avontuur om in Palomino te komen, want nadat we twee dagen in Bogota zijn geweest zijn we doorgevlogen naar het Noorden, de Carabische kust. Nou vind ik het altijd wel een leuke uitdaging om alles zelf te regelen om dan op de plaats van bestemming te komen, maar dit keer begonnen we met een valse start. Onze vlucht was om 14.40 en we hadden een taxi geregeld om 13.00, wat ik zelf al wel krapjes vond. Want het was wel een half uur rijden. Wat er vervolgens gebeurde is dat er geen taxi om 13.00 klaar stond en toen 10 minuten later de taxi er wel stond, was er alleen plaats voor 1 persoon. Dus moesten we weer wachten op de taxi en toen begon ik hem wel te knijpen. Dit had de taxi chauffeur ook door en zette de vaart er in. Al met al niets aan de hand, want we waren er 50 minuten van te voren, blijkbaar ruim op tijd. Toen ging ik Heleen voorbereiden op de reis van Santa Marta naar Palomino, want we kwamen pas aan het eind van de middag aan op het vliegveld en Palomino was nog wel een taxi, een bus en twee uur verder. En ik wist niet hoe het zat met aansluitingen etc. Wat bleek, niets aan de hand. Taxi chauffeur zette ons af bij busstation, daar stond de bus te wachten en konden we zo door. 1,5 uur later waren we op de plaats van bestemming, ons Paradijsje (als je wil weten hoe onze laatste kilometer verging, moet je Heleen's blog lezen).
Verder wil ik gezegd hebben dat Colombia super is, de mensen zijn zo aardig, willen graag een praatje maken en doen hun best om je te helpen je Spaans op te krikken.

Voor de mensen die zich afvragen hoe het weer is om met iemand te reizen? Het is zeker leuk, maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik meer een solo reiziger ben. Voornamelijk omdat ik heel erg mijn eigen plan wil trekken en eignlijk best wel rustig ben. Heleen praat graag, is overal super enthousiast over (wat ik leuk vind om te zien), maar blijkbaar ben ik erg rustig geworden vergeleken met vroeger en ik ben meer op mijzelf. 7 jaar reizen, zorgt er toch voor dat ik een einzelganger ben geworden ofzo.

Waar ik nu vandaan schrijf is Minca, waar we gisteren vanuit Tayrona National Park vandaan zijn gekomen. Tayrona is een Nationaal Park wat aan de zee ligt, waardoor je hele mooie stranden hebt, maar ook regenwoud. Je kunt er wandel/hikingtochten doen en in het park kun je overnachten. Wij wilden wel in een hangmat slapen, maar we waren te laat, dus het is een tent geworden, aan het strand wel te verstaan. Tayrona was voor mij okay, het was niet spectaculair als jungle, maar de plaatjes over het strand waren super.
En voor wie zich afvraagt hoe het is afgelopen met de discussie of we wel of niet 4 dagen, 44 km zouden gaan hiken naar Ciudad Perdida, hier is het antwoord. 'Helaas' is het pad dicht, dus al hadden we wel gewild, het kan niet, snik haha. En daarom zitten we nu in Minca, een bergdorpje vlakbij Santa Marta en terwijl ik dit schrijf, heb ik zicht op de zee (vanuit de bergen). We zitten in een prachtig hostel, een soort boomhut, waar je tering veel traptreden voor op moet lopen. Serieus, ik heb gisteren met mijn backpack op bijna gehuild en veel gevloekt. Maar het uitzicht is het waard. Vandaag hebben we al een mooie dag erop zitten met spinnen, wespen, chocolade en koffie, maar daar schrijf ik volgende week over. Dan zitten we in de echte jungle van de amazone, dus moet ik maar even kijken hoe ik jullie op de hoogte hou.

Hoe dan ook tot snel,

Liefs Roxan